De Belgische woningen zijn relatief oud. Eén op de zeven heeft nog de Eerste Wereldoorlog meegemaakt, één op de zes werd gebouwd tijdens het interbellum. Eén woning op de drie in dit land is dus meer dan 60 jaar oud. Daarmee ligt de gemiddelde leeftijd van onze woningen aanzienlijk hoger dan in de hele Europese Unie, waar minder dan een kwart van de huizen en appartementen van vóór 1945 dateert.

Dat blijkt uit de studie Woning en woonomgeving in België, waarin de professoren Dominique Vanneste (KULeuven), Luc Goossens (UA) en Isabelle Thomas (UCL) het Belgische woningbestand analyseren. Dat relatief oude woningbestand is vooral het gevolg van de vroege industrialisatie in ons land. In de 19de eeuw zijn in heel wat Belgische steden en in het Waalse steenkoolbekken snel veel woningen gebouwd.

Veel van die woningen worden nu nog steeds bewoond. Het redelijk bescheiden aandeel van moderne woningen – gebouwd na 1981 – bedroeg in 2001 22procent. In heel Europa is bijna 30 procent van de huizen en appartementen van recente datum. In verhouding wonen meer alleenstaanden in de oudere woningen. Meer dan één op de vijf Turkse en Marokkaanse gezinnen woont in huizen en appartementen die gebouwd zijn vóór 1919. Dat is relatief meer dan de andere nationaliteiten in ons land.

Het stadsbestuur van Hasselt zet een rem op de appartementsbouw. Er wordt immers volop geïnvesteerd in de constructie van flatgebouwen, terwijl er juist nood is aan eengezinswoningen. De Hasseltse burgemeester Herman Reynders wil niet langer dat oude huizen plaats maken voor de bouw van appartementen. Het Limburgse provinciebestuur heeft de bouwverordening goedgekeurd.

Sylvain Sleypen, gedeputeerde voor ruimtelijke ordening, stelt dat het vandaag een trend is dat eengezinswoningen verkocht worden aan bouwpromotoren die de woning afbreken en op die plaats appartementen bouwen. “We willen die appartementisering tegengaan,” voert hij aan. “Bovendien willen we op die manier ook de typische aard van de dorpskernen behouden.”

Volgens Sleypen is het de bedoeling om woningen terug betaalbaar te maken voor jonge gezinnen. “Zij kunnen natuurlijk financieel niet op tegen de grote bouwpromotoren die de oude woningen opkopen om er appartementen te bouwen,” voert hij aan. “Voor promotoren is het zeer rendabel om een appartementsblok uit de grond te stampen, maar dit gaat ten koste van de kinderen die speelruimte verliezen.”

Burgemeester Herman Reynders stelt dat er in Hasselt nog mogelijkheden genoeg zijn om appartementen te bouwen. “Daar moeten de oude huizen geen plaats voor maken,” voert hij aan. “Ook mogen huizen niet meer omgebouwd worden tot meerdere studio’s of appartementen. Uitzondering zijn de huizen groter dan 250 vierkante meter. Ook een uitzondering zijn de kangoeroewoningen waar familieleden onder hetzelfde dak, maar toch apart wonen.”

Het Limburgse provinciebestuur hoopt dat andere gemeenten het Hasseltse voorbeeld zullen volgen. “We denken er aan om als provinciebestuur zelf in een aantal streken waar de eengezinswoningen typerend zijn, die bouwverordening op te leggen,” aldus nog Sylvain Sleypen.

In Wallonië huurt 6,3 procent van de bevolking een sociale woning. Zo blijkt uit het activiteitenverslag 2006 van de Waalse huisvestingsmaatschappij SWL. In totaal wonen 99.173 Waalse gezinnen of 215.205 mensen in een sociale woning. Hun toestand gaat erop achteruit. Slechts 20,2 procent van de gezinshoofden heeft een baan. Bovendien blijkt de bouw van nieuwe sociale woningen de vraag niet te volgen.

In tien jaar tijd is het aantal actieve gezinshoofden dat een sociale woning huurt met een derde gedaald. 76,3 procent van de huurders leeft van een uitkering. Het gaat om gepensioneerden en bruggepensioneerden (31 procent) en werklozen (28,8 procent). De leefloners vertegenwoordigen 5,5 procent en 7,6 procent krijgt een ziekte- of invaliditeitsuitkering. De sociale huisvesting kampt met lange wachtlijsten en de kans is klein dat de toestand zal verbeteren.

Eind 2005 stonden 48.824 gezinnen op een wachtlijst. Indien men rekening houdt met de gezinnen die op meerdere lijsten staan, komt men aan zo’n 42.000 kandidaten. Meer dan driekwart van hen moet rondkomen met een inkomen dat niet hoger ligt dan 10.000 euro voor een alleenstaande of 13.500 euro voor samenwonenden. De wachttijd voor een sociale woning bedraagt zes jaar. In 2005 kwamen 7.363 sociale woningen of 6,9 procent vrij.

Dat betekent één woning voor zes aanvragers. De bouw van nieuwe sociale woningen volgt de vraag niet. In 2006 werden 516 woningen opgeleverd. Voor 599 woningen werd de bouw gestart en er waren plannen voor 846 andere woningen.

De raad van bestuur van het Luxemburgse vastgoedfonds Immo Croissance raadt zijn aandeelhouders aan in te gaan op het bod van de IJslandse vastgoedgroep Baugur. Daarmee lijkt een einde te komen aan de biedstrijd rond de vastgoedgroep, waar ook de Belgische vastgoedbevaks Cofinimmo en Leasinvest bij betrokken waren. Het bod heeft een waarde van 145 miljoen euro.

Cofinimmo trok zich eind juni al terug uit die biedstrijd, nadat het bod van de bevak werd overtroffen door Leasinvest en Baugur. “Het is niet verantwoord nog een tegenbod te doen,” merkte gedelegeerd bestuurder Serge Fautré toen op. “In onze offerte hielden we rekening met een eerlijk bod. Het zou niet geloofwaardig zijn een nieuw voorstel te doen wanneer men het verschil ziet van 16 procent tussen ons bod en dat van Baugur.

Leasinvest stelde dat de biedstrijd alvast een positief element bevatte. “We hebben 3 procent van de aandelen Immo Croissance,” aldus gedelegeerd bestuurder Jean-Louis Appelmans. “Die zijn dankzij de IJslanders 10 procent in waarde gestegen.” Maar hij gaf toe dat Baegur een mokerslag had uitgediend. “Elf procent boven onze prijs, dat is een grote verrassing. We dachten dat ons bod billijk was,” stelde Appelmans. Enkele dagen later trok ook Leasinvest zich terug.

Baugur is een internationale investeringsmaatschappij met belangen in de voedings-, gezondheids-, kleding-, media- en vastgoedsector in IJsland, Groot-Brittannië en Scandinavië. Op het gebied van vastgoed bezit Baugur de IJslandse bedrijven Stodir en Thyrping en de Deense vastgoedmaatschappijen Keops en Nordicom. Daarop wilde Baugur zich op het Europese vasteland vestigen. De keuze voor Luxemburg was logisch. De vastgoedmarkt floreert er immers bijzonder goed.

Het koerierbedrijf DHL zoekt een nieuwe gebruiker voor zijn logistiek centrum in Wommelgem. De logistieke dienstverlener bundelt zijn activiteiten immers in Rumst, waar het bedrijf een grotere ruimte ter beschikking heeft. Het complex in Wommelgem is eigendom van de investeringsmaatschappij Intervest en werd opgetrokken in 1997. Het is nog altijd het grootste magazijn langs de Boudewijnsnelweg tussen Antwerpen en Herentals.

De opslaghal van het magazijn in Wommelgem is 23.000 vierkante meter groot. Daarnaast is er ook nog eens 1.750 vierkante meter kantoorruimte. Het complex werd in 1997 gebouwd in opdracht van projectontwikkelaar Eurintro, die het daarna aan investeringsmaatschappij Intervest doorverkocht. Het gebouw zou in totaal 19 miljoen euro gekost hebben. Het gebouw is zo groot, dat het ook als een geluidsmuur voor de achterliggende straten fungeert.

Het gebouw werd in 1998 in gebruik genomen door MSAS Logistics. Dat bedrijf werd enkele jaren geleden door DHL overgenomen. Het vertrek van DHL zou niets te maken met fileproblemen op de E313 of het uitblijven van een speciale snelwegoprit Kapelleveld. “DHL gaat zijn activiteiten samenbrengen op één campus in Rumst. Daarom zoekt het koerierbedrijf naar een overnemer van het huurcontract in Wommelgem.

Het is de bedoeling om het complex in zijn geheel te verhuren. Een opdeling is niet aan de orde.

De watertoren van Blankenberge krijgt een grondige renovatie. De TMVW (Tussenmaatschappij voor Waterbedeling) heeft daartoe een restauratiedossier ingediend. De totaalprijs van het restauratieproject wordt geraamd op een bedrag tussen 300.000 euro en 400.000 euro. De Blankenbergse watertoren is erkend als monument en wordt sporadisch nog als waterreservoir gebruikt.

Al meer dan een decennium wordt gediscussieerd over de restauratie van de Blankenbergse watertoren. Na de bouw van een groot waterreservoir achter de brandweerkazerne, wordt de toren nog alleen gebruikt in periodes van grote droogte. Vier jaar geleden werd tussen het Blankenbergse stadsbestuur en de TMVW een concessieovereenkomst getekend, waarbij de maatschappij gedurende achttien jaar de watertoren zou beheren.

De TMVW heeft nu een restauratiedossier ingediend bij de overheid. Daarvoor werd eerst advies gevraagd aan Monumentenwacht. Daarna wordt een finaal dossier ingediend via het Vlaams Instituut voor het Onroerend en Industrieel Erfgoed. Daarnaast wordt ook een aanvraag ingediend om subsidies te verkrijgen. Mochten die er komen, dan is het volgens TMVW nog enkele jaren wachten voor de renovatiewerken kunnen worden aangevat.

De restauratiewerken omvatten een hervoeging, herstellingen en een reconstructie van de bestaande buiten- en binneninfrastructuur van de watertoren.

België zit iets boven de Europese middenmoot wat het woningbezit betreft. Gemiddeld heeft zeventig procent van de Belgen een eigen woonst, tegenover zestig procent van de Europeanen. Ierland, Spanje en Griekenland scoren ver boven het gemiddelde. Dat blijkt uit de studie ‘Woning en woonomgeving in België’, die de cijfers van de socio-economische enquête van 2001 analyseert en internationaal vergelijkt.

In de meeste landen zijn huizen koopwoningen en worden appartementen verhuurd. Dat geldt niet voor België. Bij ons bevat de huursector bijna evenveel eengezinswoningen als appartementen. Tegenover andere Europese landen heeft België een vrij oud woningbestand. In ons land dateert 15 procent van de woningen van voor 1919 en 17 procent van tussen de twee wereldoorlogen.

In Europa is gemiddeld 11 procent van de woningen gebouwd voor 1919 en 12 procent in het interbellum. Tenslotte blijkt ook nog dat in België één op de vijf Turkse en Marokkaanse gezinnen in huizen wonen die gebouwd zijn voor 1919, dat is meer dan de andere nationaliteiten. Ook alleenstaanden wonen vaker in oudere woningen. Gehuwden betrekken vaker nieuwe woningen en gezinnen met kinderen verblijven in de nieuwste huizen.

SPE, de tweede grootste stroomproducent van België, gaat 550 miljoen euro investeren in een gasgestookte elektriciteitscentrale in Wezet (Visé) nabij Luik. De gascentrale met hoog rendement krijgt een vermogen van 900 megawatt. Dat is meer dan de helft van de totale SPE-productiecapaciteit. De stroomproducent heeft een geïnstalleerd vermogen van ruim 1.800 megawatt. De centrale creëert een zeventigtal extra jobs en nog eens 150 banen bij onderhoudsbedrijven.

SPE, dat elektriciteit en aardgas verkoopt onder de naam Luminus, hoopt eind 2008 of begin 2009 met de bouwwerken te kunnen beginnen. Dan zou de centrale in 2011 in gebruik genomen kunnen worden, op voorwaarde dat er geen vertragingen komen met het verkrijgen van vergunningen. Indien er alsnog problemen zouden rijzen, heeft SPE een uitwijkmogelijkheid naar Gullegem in West-Vlaanderen. Die centrale zou echter kleiner zijn.

De gemeenteraad van Wezet heeft nog geen toestemming gegeven voor de bouw van een grote koeltoren. SPE gaat in Wezet uit van een koeltoren van 150 meter hoog, maar het gemeentelijk plan van aanleg laat enkel bouwwerken van maximaal 30 meter hoogte toe. SPE zal proberen het ontwerp van de koeltoren aan te passen, maar de hoogte verlagen tot 30 meter is om veiligheidsredenen uitgesloten.

Wezet is idealer gelegen dan Gullegem, dat verder afligt van aansluitingen op het hoogspanningsnet en het aardgasnet. Bovendien ligt Wezet in de onmiddellijke omgeving van een grote aardgaslijn van Nederland naar Frankrijk.

Het nieuwe internationale congrescentrum voor Antwerpen komt meer dan waarschijnlijk in de Koningin Elisabethzaal aan het Astridplein. Dat heeft het Antwerpse schepencollege beslist. Met de principiële beslissing komt een einde aan een dossier dat jaren heeft aangesleept. Het Antwerpse stadsbestuur ziet in het project een belangrijke impuls voor de stationsbuurt, temeer omdat het concept zal worden doorgetrokken tot het huizenblok in de Carnotstraat.

De keuze tot ontwikkeling van de Elisabethzaal zal er volgens het stadsbestuur wel voor zorgen dat de ontwikkeling van de Droogdokken op het Eilandje, die als andere mogelijke locatie naar voren werden gebracht, langer op zich laten wachten. De Koningin Elisabethzaal, eigendom van de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde Antwerpen, was al geruime tijd aan renovatie toe.

De werken vergen een zware investering. Afhankelijk van het gekozen scenario moeten de kosten tussen 15 miljoen euro en 35 miljoen euro geraamd worden. Er zal daarom onderzocht worden in welke mate op Vlaamse steun en Europese subsidies beroep gedaan zal kunnen worden. Het vernieuwde complex moet volgens het Antwerpse stadsbestuur een hefboom zijn om meer congrestoeristen aan te trekken.

De erehal van het Kursaal Oostende wordt in december verbouwd tot een concertzaal met 500 tot 1.900 staanplaatsen. Een schuifsysteem moet toelaten de capaciteit aan te passen volgens de artiest en de ticketverkoop. Daarmee wil Oostende zijn achterstand op cultureel vlak inhalen. Het Kursaal Oostende werd drie jaar geleden geopend en kreeg vorig jaar ongeveer 600.000 bezoekers over de vloer.

Oostende was op cultureel vlak jarenlang het zwakke broertje in West-Vlaanderen, vooral wegens gebrek aan geschikte infrastructuur. Zes jaar geleden slaagde men er echter in om 35 miljoen euro op te halen voor de renovatie van het Kursaal Oostende. Een programmering-subsidie is niet beschikbaar. Dat betekent dat de directie alles met eigen middelen moet financieren en op zoek moet gaan naar reclame- en sponsorinkomsten.

Kursaal Oostende zegt vast te stellen dat er veel concerten moeten geschrapt worden omdat er geen zaal is met staanplaatsen. “Een dergelijke zaal vindt men trouwens nergens in West-Vlaanderen,” benadrukte gedelegeerd bestuurder Peter Hoogland. “Arno of Gabriel Rios komen veel beter tot hun recht in een zaal met staand publiek.” Een ingenieus schuifsysteem zal toelaten de capaciteit aan te passen volgens de artiest en de ticketverkoop.

De zaal zal Rocksaal heten en moet volgens Kursaal Oostende ook perfect aansluiten bij de vraag van bedrijven die dikwijls artiesten uitnodigen voor hun congressen en seminaries.